Nota Dolu Bavulum

      
      Size, hislerinizi  içine koyabileceğiniz  notaların sizi alıp götürebileceği  bir bavul yaptım. Orta boylarda, kırmızı, kilidi bozuk, bol gözlü bir bavul.  Tekerleksiz . Notaların aracı olduğu bir iç yolculukta tekerlere ne hacet zaten.  Ne tamamıyla aşka ne de tamamıyla ölüme ayrılığa odaklı bir yolculuk bu. 

     

     Ben kokuların ve şarkıların ‘’içsel bir ışınlama makinası’’  olduğunu düşünüyorum.  Bir saniye yeterli oluyor tanıdık kokularla şarkılarla geçmişe dönmemize.  Mesela yasemin kokusu mesela  Barış Manço şarkıları.

     Kendi kısa geçmişimin açılış kurdelasını kesiyorum önünüzde.  Uğurlu olsun.

     

     Barış Manço;  çocukluğum , pazar pikniklerim, arabada ezbere söylenen babalı şarkılarım.  Kasetlerimiz vardı : Mançoloji, Müsadenizle Çocuklar bir de Japonya’lı bir şey. Barış Manço küçük çocukların öne oturması yasak dedi diye ön koltuğa oturmadığımı biliyorum. Sözlerini öyle ciddiye alırdım. Aynı ciddiyetle de ezberlemeye çalışırdım şarkılarını.  

    En derine hitap eden,  en hızlı ışınlayan Manço şarkısını paylaşayım.

     Michael Kiwanuka. İki yazımı birlikte geçirdiğim esmer arkadaş.  Senfonik uyuşturucum.  Tek başıma yaşamaya alışmaya çalışırken de yardımcı oluyor ‘’Home again’’ ile. Pek şarkısı yok ama olanlar yüksek dozlu.  

The Lumineers, hem herkesin duymasını istediğim hem de bencillik damarımın tutup sadece benim olsun, bana çalsınlar diye içimden geçirdiğim bir kız iki erkekli hayatımın her döneminde yanımda olan cici grup. Bir kez dinleyip de sevmemek mümkün mü? En bilindik şarkısı olan Ho Hey de illa ki duyulmuştur bir yerden.

  

''Terliklerimle gelsem sana, sonunda aşkı bulmuş gibi'' Aşkın en saf tanımıdır herhalde. Hayatımda eksik bir şeyin olduğuna beni ikna edişiyle hayatımın bir kısmının fon müziğiydi Ezginin Günlüğü şarkıları. 

Ben de akranlarım gibi CD alışkanlığı olmayan Youtube, Fizy, Deezers dinleyicilerindenim. Nat King Cole ki benim bu özelliğime mola verdirtti , D&R'dan albümünü aldırttı. Üstüne bir de orta halli bir pikap satın aldırttı. 50'lerde 60'larda yaşasaydım keşke dedirtti. Çok sevdirtti çok dinletti kendini kısacası .

                        

(an excerpt from ''Istanbul'' )

Retro tarzıyla, küçükken okulda dışlanmış kilolu hırçın bir ergeni anımsatan tavrıyla saçının tellerine kadar yetenek kaplı kadın: Elle King. 

Ey Mad Men, keşke introların kadar unutulmaz bir dizi olsaydın! 

Eskilerden, yenilerden, her telden geçmişimin kalan notaları  da bunlar:

                          

                                                   

                                                                                                 

                                                                              

                                                           

                                                    

                     ( 20 Mart konseri kısa çaplı hayalim. Bir umut.)

                                        (Yaz şarkılarının en Aslı)

                      ( Defalarca dinlesem de sıkılmam bu şarkıdan.)

                                                          

       ( Ben bu şarkıya gurbettekilerin ninnisi diyorum, Miray da Jeff Buckley'e aşkın sesi.) 

   Kırmızı tekerleksiz bavulumun görünen kısmıydı bunlar.

            Daha ne notalar geçecek hayatımdan. 

Benim Ölümsüz Adamım

Benim Ölümsüz Adamım              

                                                                                                            

     Bana beni anlatan, geçmişimi anımsatan, gözyaşının bir nevi mercek mi olduğunu test etmeme yardımcı olan aynı zamanda masalımsı tadıyla gülümsetebilen  bir film var : 
 ''Big Fish''

( Big Fish bir Tim Burton filmi.  Bu cümleden anladığımız gibi;  Charlie’nin Çikolata Fabrikası’ndaki Makas Eller’deki Beter Böcek’teki gibi uçuk karakterlerin bizi bekliyor olmasıydı.  Ve Johnny Depp’in... Ama tamamı hayal ürününden oluşmayan bu film Burton için farklı bir işti.Tim Burton filmlerinin yüzde 90 'ında baş gösteren korsanımızı bu film gözlerim aradı. Büyük bir Evan McGregor hayranı olan benim işime de geldi açıkcası .Film, kısaca hikaye anlatmayı üretmeyi çok seven hayal gücü gelişmiş bir baba ile babasına göre daha gerçekçi olan oğlunun hikayesi. Film, babanın anneye olan gerçeküstü aşkıyla, kasaba deviyle, cam gözlü cadısıyla, iki bacaklı iki başlı sirk göstericisi ile, giren çıkmasın diye ayakkabıların ağaçları asıldığı mutluluk kasabasıyla masal tadında. Filmi aşkın da hüznün de bol olduğu bir modern masal izlemek isteyenlere öneririm.)

     Bana beni anlatan dedim.  Ben de filmdeki Edward  karakteri gibi bir babaya sahiptim. Hikayeleri hiç bitmeyen. Bitmeyen üstüne yeni hayal ürünleri ekleyen.  Herkesin dikkatle dinlediği bir babam vardı. Saygı gören. Anlatacağı hikayenin yarısını unutmuş olsa dahi öyle bir tamamlardı ki farklı bir mekanda ama aynı kahkahalarla biterdi hikayeleri.  Onu kaybettiğimizden 3 ay sonra aklımıza geldi onu ölümsüzleştiren hikayelerini bir deftere yazmak. Yarım yamalak yazdık . Kim hangisini hatırladıysa onu yazdı. İyi ki yazmışız diyorum şimdi . 4 sene oldu  ölümsüz adam gideli ama gram unutulmadı izleri,  filmde dediği gibi;

‘’ İnsan o kadar çok hikaye anlatırsa kendisi hikaye olur. Ve hikaye ondan sonra da yaşar. Böylece insan ölümsüz olur.’’

      Bu filmi izlediğimden beri geleceksiz, bugünsüz kaldığımı elimde kalan tek şeyin geçmişim olduğunu hissettiğim zamanlarda aklıma gelip duran bir şey var.  Acısı büyük olan kendininkinden küçük sandığı acıyı kıskanırmış. Ben bir gece yarısı öğrendim ondan ayrıldığımı. Veda edemeden, sarılamadan, göremeden.  Will bana şanslı geldi. Bu durumun şanslısı nasıl oluyorsa.  O kendi hikayesiyle uğurladı babasını  sakince  ve gülümseyerek.  Çok isterdim öyle bir vedayı ama sırf veda edip özlemimi gidermek için ona işkence gibi gelebilecek o bir iki saati istemem bencillik olurdu. 

     Uğurlama faslındaki o bir iki saat için ''veda'' kelimesini kullanmam doğru mu onu da bilemiyorum. Bir kitapta okumuştum, Paulo Coelho'nun Elif'indeydi doğru hatırlıyorsam. Coelho ölümü bir trende vagon değiştirmek olarak tanımlanmıştı. Bir cümle bu kadar mı su serper bir yüreğe? Ölümün sadece mekan değiştirmek olduğunu düşünüp, ''yok olmak'' kelimesini de sözlüğümden çıkarınca ölüm bana doğum kadar normal gelmeye başladı. Tek diken kaldı geriye :''Özlem''. O öyle bir diken ki her problemin çaresi olan zamana meydan okuyor. Zaman can yakan başka sorunları da getiriyor yanında : ''Unutma korkusu'' Anıların, ses tonunun, sana sesleniş biçiminin hatta suretinin hafızanda silikleşme korkusu. Silinme değil silikleşme ki silinmesi mümkün mü ölümsüz adamın?  Bunun için yazılan hikayeleri okuyorum, fotoğrafı daima görünür bir yerden beni izliyor, her gece onun kızı olduğum için gurur duyuyorum.  

      

     Aslında şanslı sayıyorum kendimi. Burada odamdaki üniversitedeki arkadaşlarımın babaları kendilerine 10-15 saat uzaktayken benim ölümsüz adamım benim her daim yanımda, eli omzumda, güç veren sesiyle, sıkmayan öğütleriyle, hikayeleriyle her zaman arkamda.